---

Een goede vriend en ik hadden tijdens de coronaperiode meningen en standpunten die niet meer van elkaar konden verschillen. Maar omdat we elkaar in die periode meer dan een jaar niet hadden gezien, spraken we af om elkaar een paar maanden later (winter 2021) weer te zien. Op dat moment was zijn vrouw zwanger....

Toen het zover was, waren het testen en de incidentiewaarden weer enorm toegenomen. Hij vroeg uit bezorgdheid om de baby of ik vooraf een PCR-test kon doen.

Daar ik dit om diverse redenen niet wilde doen, bood ik aan om onder 4 ogen een sneltest te doen en/of elkaar buiten te ontmoeten, als hij zich daar veiliger bij zou voelen. Dus spraken we af om in de frisse lucht te gaan wandelen.

In die tijd waren er echter steeds meerl krantenkoppen in de main-stream media, waarin niet-gevaccineerde mensen massaal werden belasterd en beschuldigd van alle mogelijke dingen. Op basis van onvolledige/onjuiste/verkeerd geïnterpreteerde gegevens werd er gesproken van een “pandemie van de ongevaccineerden”. Tegelijkertijd verschenen er steeds meer berichten in de onafhankelijke media over zwangerschapscomplicaties en abortussen bij gevaccineerde vrouwen.

Nu maakte ik me steeds meer zorgen dat er een volledig onbekend risico bestond dat zijn gevaccineerde vrouw ook een abortus zou kunnen hebben. Als ik echter de enige niet-gevaccineerde persoon was geweest die hij tijdens de zwangerschap had ontmoet, had dit enorme complicaties voor onze vriendschap kunnen veroorzaken - omdat het er natuurlijk, met de huidige media-aandacht, voor hem en zijn omgeving uit zou hebben gezien alsof ik mogelijk schuldig was aan deze tragedie, zelfs als het een complicatie van de vaccinatie was geweest.

Ik zag geen andere optie dan hem over deze zorgen te schrijven. Hij antwoordde dat ik deze angst niet hoefde te hebben en dat hij bereid was het risico te nemen. Tot dit punt waren we erin geslaagd om deze moeilijke situatie met zulke enorm verschillende standpunten heel goed op te lossen. De volgende zin was echter erg kwetsend voor mij: hij schreef dat hij hoopte dat verplichte vaccinatie eindelijk snel voor iedereen zou worden ingevoerd, want dan zouden dergelijke schuldvragen niet meer aan de orde zijn.

Hoewel ik intellectueel natuurlijk al lang vermoedde dat hij voorstander was van verplichte vaccinatie, was deze uitspraak voor mij een enorme schok: omdat hij zeker ook vermoedde dat verplichte vaccinatie absoluut verschrikkelijk voor mij zou zijn en een nachtmerriescenario - waarvan ik zelfs serieus zou overwegen om mijn eigen land te verlaten om het te vermijden. En hij vertelde me dat hij hoopte dat dit zo snel mogelijk zou gebeuren.

(Opmerking: Voor degenen die de kritische standpunten over mRNA-vaccinaties op dit moment niet kunnen begrijpen, raad ik de videoserie “On the motives of the unvaccinated” aan, waarin ik stap voor stap hun ineffectiviteit, risico's, gebrek aan noodzaak en onwetenschappelijke aard uitleg en bewijs).

Vanaf dat moment zat ik in een conflict-actieve fase met een “onverteerbare woede” conflict, het uitvoerende deel van de dunne darm (ileum) betreffend. Ik had een aantal nachten moeite met slapen en bleef maar aan deze e-mail denken - ik voelde een diepe viscerale woede in mijn buik. Het kostte me twee weken om eroverheen te komen, waarbij ik ook steeds probeerde zijn perspectief te begrijpen - want hij heeft natuurlijk alleen de officiële informatie van de massamedia en daarom een heel andere kijk op dit onderwerp dan ik.

Uiteindelijk moest de afspraak toch nog op korte termijn worden afgezegd omdat ik kort van tevoren contact had met verschillende testpositieve mensen (en nee, ik heb tot op heden in het najaar van 2022 geen “corona symptomen” of positieve snel- of PCR-testen gehad, ook al ben ik door de demonstraties nog nooit in zoveel mensemassa´s geweest als in 2021/2022).

Het conflict was nu niet echt opgelost, maar volledig afgezwakt. Ik wist natuurlijk dat ik veertien dagen conflictactief was geweest en dat er helings-symptomen te verwachten waren, maar vergat het in de maanden daarna (ik noteer natuurlijk wel alle stressvolle gebeurtenissen in de kalender, zodat ik achteraf altijd de exacte tijd kan reconstrueren).

Het duurde meer dan zes maanden tot onze volgende afspraak in de zomer van 2022. De algemene spanning rond de kwestie was eindelijk beduidend verminderd, zijn kind was gelukkig gezond geboren en we konden elkaar weer normaal ontmoeten zonder dwangmaatregelen. Na een paar uur van gezellige gesprekken en de vreugde om ondanks de moeilijke tijd weer vreedzaam en vriendschappelijk te kunnen praten, werd het ZBS van de dunne darm opgelost. Het verband met de conflictsituatie van zes maanden eerder was me meteen duidelijk. Het begon met matige misselijkheid, die ik aanvankelijk toeschreef aan de conflict-opgeloste fase van een territoriumconflict van de kleine kromming van de maag, wat ook zou passen bij de oorzakelijke situatie. Vanaf de volgende dag kreeg ik echter ook steeds hevigere buikpijn in het midden onder de navel, dus in het hele gebied van de dunne darm. De druk op de tailleband was extreem oncomfortabel omdat het hele darmgebied gezwollen en zeer gevoelig was. Bovendien was hij ernstig hypofunctioneel, wat zijn spijsvertering beïnvloedde met diarree (bleke, schuimige ontlasting).

De dagen erna voelde ik de misselijkheid steeds enige tijd na het eten, wanneer de voedselbrij door deze darmpassage ging. Het was een week lang behoorlijk heftig en ik was ook fysiek erg zwak. De week daarna ging het steeds beter tot het na in totaal 2 weken helemaal over was.

Over de noodzaak van medicatie of doktersbezoek hoefde ik geen moment te denken, want ik begreep het verband honderd procent en ik kon de waarschijnlijke duur ook min of meer inschatten.

Het enige probleem was dat de bijeenkomst een beetje pijnlijk voor me was, vooral omdat ik niet kon praten over de reden van mijn symptomen. Het is altijd moeilijk om te weten hoe je moet antwoorden op vragen van andere mensen “of je iets verkeerds hebt gegeten” als je weet dat ze niets over de 5BN willen weten. Natuurlijk had ik niets “slechts gegeten” of een “maagdarminfectie” opgelopen, maar ik zat in de helingsfase van een “onverteerbaar woedeconflict” dat wekenlang zwaar op me gedrukt had.